Πριν λίγο καιρό αποχαιρετήσαμε ένα χρόνο που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε αλλά μάλλον αυτό δεν θα γίνει ποτέ… Το 2020 ήταν πραγματικά δύσκολη χρονιά και για τους περισσότερους από εμάς η καλύτερη του μέρα ήταν… η τελευταία, επειδή ξέραμε πως στη συνέχεια θα ξημέρωνε η πρώτη μέρα του 2021! Στον αθλητισμό, σε κανονικές συνθήκες, μέσα στο 2020 θα είχαμε Ολυμπιακούς Αγώνες, θα είχαμε Euro αλλά και κάποιες άλλες σημαντικές διοργανώσεις…

Τα γήπεδα για πολύ καιρό είχαν λουκέτο και αφού άνοιξαν, άνοιξαν…μόνο για τους αθλητές και λίγους παράγοντες και όχι για αυτούς που τους δίνουν ψυχή, τους φιλάθλους…

Τα μαγαζιά έκλεισαν, η εστίαση έκλεισε, ακόμα και τους φίλους και τις παρέες μας χάσαμε. Ωστόσο επειδή ο αθλητισμος είναι αυτος που πάντα ήξερε να κάνει επαναστάσεις, έτσι και τώρα, από τον αθλητισμό περιμένουμε να μας ανεβάσει. Έστω κι αν ζούμε σε μια χώρα που γίνονται ευτράπελα και αστεία με χαρακτηριστικό παράδειγμα  αυτά που βλέπουμε στα γήπεδα, έχουμε και δω ανθρώπους που ξέρουν να μας κάνουν υπερήφανους.

Εδώ στην Κρήτη έχουμε αναδείξει για παράδειγμα δύο από τους κορυφαίους αθλητές ΑμεΑ ολων των εποχών! Καπελλάκη και Στεφανουδάκη. Αυτούς σκεφτήκαμε όταν είδαμε χθες τη φωτογραφία με αυτόν τον τύπο, τον Λάι Τσι Γουάι…

Αυτός ο τύπος κατάφερε με το αμαξίδιο να σκαρφαλώσει πάνω από 250 μέτρα στον ουρανοξύστη σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει χρήματα για ασθενείς με κακώσεις στο νωτιαίο μυελό.

Με κομμένη την ανάσα παρακολούθησαν οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ την προσπάθεια του παραπληγικού αθλητή.

«Όταν σκαρφαλώνω σε βουνό μπορώ να πιαστώ από πέτρες ή μικρές τρύπες, αλλά με τη γυάλινη πρόσοψη που είχα μπροστά μου μόνο από το σκοινί μπορούσα να κρατηθώ».

Άγνωστε φίλε και ήρωα, εσύ κρατήθηκες από το σκοινί και μεις θα κρατηθούμε από σένα για να αντέξουμε και να δούμε με άλλο μάτι την επόμενη μέρα. Αφού τα κατάφερες εσύ, δεν έχουμε δικαίωμα εμείς να αποτύχουμε…

• Ετικέτες Αθλητές ΑμεΑ, αθλητισμός, αμαξίδίο, ΑΜΕΑ