Η απώλεια του γονέα στη ζωή ενός παιδιού με αναπηρία

Συντάκτης: Χωρίς σχόλια Μοιραστείτε το:

Τα άτομα με αναπηρία όταν έρχονται αντιμέτωπα με το πένθος και την απώλεια συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο με αυτό του γενικού πληθυσμού (Oswin, 1991) και διαθέτουν μια εύλογη και ακριβή κατανόηση των εννοιών του θανάτου (Lipe-Goodson and Goebel, 1983 McEvoy, 1989· McEvoy et al., 2002·Harper and Wadsworth, 1993).

Μεγαλύτερη σημασία πρέπει να δοθεί στο είδος της υποστήριξης στα άτομα με αναπηρία, έπειτα από το θάνατο ενός γονέα τους. (Oswin, 1985· Raji et al., 2003· Wadsworth and Harper, 1991). Η συμμετοχή στο πένθος και στις τελετουργικές λειτουργίες ανάλογα με την εκάστοτε θρησκεία βοηθούν στο να μεταφερθεί το αμετάκλητο μήνυμα του θανάτου και διευκολύνει στην προσαρμογή της θλίψης του χαμένου προσώπου (Cathcart, 1995· Read, 1999· Worden, 1991, 1996).

Σε αντίθετη περίπτωση η απορριπτική ή προστατευτική στάση απέναντι στα άτομα με διανοητική αναπηρία που πενθούν μπορεί να οδηγήσει τα άτομα αυτά να αναπτύξουν σημαντικές δυσκολίες στην επακόλουθη συναισθηματική δυσφορία (MacHale and Carey, 2002· Hollins and Esterhuyzen, 1997· Seltzer, 1989).

Δυστυχώς η προετοιμασία σε ένα άτομο με διανοητική αναπηρία, ενός αγαπημένου προσώπου είναι συχνά ελάχιστη. Ο αποκλεισμός από τελετουργίες θανάτου μπορεί να είναι αποτέλεσμα της έλλειψης γνώσης του φροντιστή σχετικά με το πένθος και τη θλίψη που βιώνουν αυτά τα άτομα (Murray et al., 2000).

Οι πληροφορίες που σχετίζονται σχετικά με το χρόνο ή την προστασία της ιδιωτικής ζωής των ατόμων που πενθούν οδηγούν τα άτομα με διανοητική αναπηρία να αποκλείονται από τις τελετουργίες πένθους (Harper and Wadsworth, 1993· Hollins and Esterhuyzen, 1997· Raji et al., 2003· Oswin, 1991).

Όταν ένας θάνατος επέρχεται τότε τα μέλη της οικογένειας και οι συγγενείς μπορεί να αποτελέσουν σημαντική πηγή συναισθηματικής και ουσιαστικής στήριξης για τα άτομα με διανοητική αναπηρία (Hubert and Hollins, 2000· Kloeppel and Hollins, 1989· Mansdorf and Ben-David, 1986).

Ωστόσο λίγα στοιχεία είναι γνωστά για τον τρόπο με τον οποίο κάθε οικογένεια αντιμετωπίζει το θάνατο και κατ’ επέκταση για τις πεποιθήσεις των οικογενειών που έχουν μέλη με διανοητική αναπηρία σχετικά με τον τρόπο που εκείνα κατανοούν το θάνατο (McEvoy and Smith, 2005).

Ακόμα αρκετές μελέτες δείχνουν ότι η έννοια του θανάτου στους ενήλικες με μαθησιακές δυσκολίες (αναφερόμαστε σε μαθησιακές αναπηρίες δηλαδή σε άτομα με ειδικές μαθησιακές ανάγκες) σχετίζεται με τη γνωστική τους ικανότητα (Bihm and Elliot, 1982· Lipe-Goodson and Goebel, 1983).

Ωστόσο η συζήτηση της κατανόησης της έννοιας του θανάτου είναι καθαρά μια γνωστική ικανότητα που περιορίζει τις αποκρίσεις στη θλίψη. Οι αποκρίσεις αυτές είναι πρόδηλες σε όλους τους τομείς της συμπεριφοράς ενός ατόμου, όπως για παράδειγμα στους σωματικούς, στους συμπεριφορικούς, στους ψυχολογικούς και στους συναισθηματικούς τομείς (Worden, 1991). Ο Kronick (1985) υποστήριξε ότι ένα περιορισμένο επίπεδο συναισθηματικής ανάπτυξης μπορεί να είναι απαραίτητο για να κατανοήσει κανείς την έννοια του θανάτου.

Ωστόσο αν και μερικά άτομα μπορεί να έχουν δυσκολία στην κατανόηση των εννοιών της απώλειας και του θανάτου (McEvoy, 1989) εξακολουθούν να χάνουν τους ανθρώπους τους και να εκφράζουν πολλά συναισθήματα (Harper and Wadsworth, 1993). Με αυτό τον τρόπο ένα σημαντικό στοιχείο στην αντιμετώπιση και στην κατανόηση του θανάτου είναι η εκτίμηση της έκφρασης της θλίψης και του πένθους που μπορεί να σχετίζονται με τον άνθρωπο (Stoddart and McDonnell, 1999).

Οι Reed and Clements (1989) έδειξαν ότι η συναισθηματική επίγνωση είναι ένας σημαντικός πρόδρομος παράγοντας της ικανότητας περιγραφής της συναισθηματικής κατάστασης ενός ατόμου και ενδέχεται να μην σχετίζονται με την κατανόηση των γλωσσικών κωδίκων.

Τα άτομα με μαθησιακές δυσκολίες ενδέχεται να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν και να αναγνωρίσουν μια σειρά από συναισθήματα (Rojahn et al., 1995). Ως εκ τούτου έχουν μειωμένη ικανότητα αναγνώρισης συναισθημάτων, που αποτελεί πρόδρομη κατάσταση της συμπεριφοράς και των ψυχιατρικών προβλημάτων που μπορεί να επέλθουν έπειτα από την απώλεια ενός ατόμου (Matson and Sevin, 1994).

Εξαιτίας των δυσκολιών στην έκφραση και την κατανόηση των συναισθηματικών πτυχών του θανάτου (Wadsworth and Harper, 1991) τα άτομα με μαθησιακές δυσκολίες βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για να αντιμετωπίσουν συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα έπειτα από το πένθος (Day, 1985·Emerson, 1977· McLoughlin, 1986· Hollins and Esterhuyzen, 1997).


Το απόσπασμα είναι μέρος της πτυχιακής εργασίας που εκπονήθηκε από τις κυρίες Αποστολάκη Σταματούλα & Ξυδού Άννα Μαρία με επιβλέπουσα καθηγήτρια την κα Λυμνιάτη Αικατερίνη της Σχολής Επαγγελμάτων Υγείας & Πρόνοιας του ΑΤΕΙ Κρήτης.

Όλη την πτυχιακή εργασία με θέμα «ΓΟΝΕΙΣ-ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ: ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥΣ» μπορείτε να την δείτε ΕΔΩ.

Προηγούμενο άρθρο

Τυφλός Τούρκος εφευρέτης δημιούργησε μπαστούνι που συνδέεται στο Google Maps! [video]

Επόμενο άρθρο

Πανελλήνιες: Συγκινεί ο φοιτητής συριακής καταγωγής που έβγαλε 19.055 μόρια

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Αφήστε μια απάντηση

avatar