Με τον γνωστό υπνωτικό τρόπο που παρασύρεται και κολλάει κανείς στο διαδίκτυο, βρέθηκα σε κάποια φάση τις τελευταίες μέρες να διαβάζω πολλά κείμενα σε διάφορα έγκυρα και επιφανή μέσα σχετικά με τη νέα βιογραφία του Στίβεν Χόκινγκ η οποία πέρα από την ζωή και το αναμφισβήτητης σημασίας έργο του πιο διάσημου επιστήμονα των δικών μας καιρών, επιχειρεί να εξερευνήσει τον μεθοδικό τρόπο με τον οποίον είχε κατασκευάσει ο ίδιος κάποια φαντασμογορικά συστατικά της φήμης του με την πρόθυμη βοήθεια των Μέσων και του κοινού. 

Στην πορεία, προέκυψαν κάποια δυσάρεστα συμπεράσματα σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τόσο την επιστήμη όσο και την αναπηρία, με τις αντιδράσεις μας να κινούνται μεταξύ δέους και απάθειας, ειδικά όταν πρόκειται για κοινούς θνητούς και όχι για υπερανθρώπους, όπως περίπου βλέπαμε τον Χόκινγκ, ο οποίος έφυγε από την ζωή πριν από δύο χρόνια χωρίς να πάρει το Νόμπελ. Τουλάχιστον πρόλαβε να δει τον εαυτό του να γίνεται ταινία, ο πρωταγωνιστής της οποίας μάλιστα κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού. Ήταν σα να το έχει πάρει και ο ίδιος ο Άγγλος φυσικός, ο οποίος είχε υπερβεί προ πολλού τα όρια της επιστημονικής του ιδιότητας έχοντας αποκτήσει το στάτους μεσσιανικού γκουρού και την πανίσχυρη «εταιρική» ταυτότητα σούπερ σταρ της σύγχρονης μαζικής κουλτούρας. 

Είχα αποπειραθεί κι εγώ κάποτε να διαβάσω «Το χρονικό του χρόνου» ελπίζοντας να κατανοήσω κάτι από τις γενικές του αρχές έστω, Χριστό όμως δεν πήρα χαμπάρι, πέρα από μια υποψία κοσμογονικού δέους παγιδευμένου σε ακατανόητους όρους. Ήταν φανερό ότι οι αντιληπτικοί μου ορίζοντες σε τέτοια ζητήματα αρχίζουν και τελειώνουν στο Σταρ Τρεκ.  Ή εγώ είμαι εντελώς ηλίθιος, σκεφτόμουν, ή αυτός είναι εξωγήινη ιδιοφυία και οι υπερκόσμιες ιδέες του είναι αδύνατο να συλληφθούν από κοινούς θνητούς, έστω και στην εκλαϊκευμένη τους εκδοχή. Εκ των υστέρων με παρηγόρησε κάπως το γεγονός ότι στην ίδια θέση βρέθηκαν και αρκετοί άλλοι ανάμεσα στα τουλάχιστον δέκα εκατομμύρια που έχουν αγοράσει το βιβλίο. Τουλάχιστον εμείς προσπαθήσαμε. Είναι βέβαιο ότι πολλοί δεν το άνοιξαν καν πριν το τοποθετήσουν στο ράφι μαζί με άλλους τίτλους που για διάφορους λόγους αγοράστηκαν κάποτε μετά μανίας, ελάχιστα όμως διαβάστηκαν.  

Όπως σημειώνεται μεταξύ άλλων σ’ αυτή τη νέα βιογραφία που έγραψε ο Charles Seife και έχει τίτλο “Hawking Hawking” («Πουλώντας» ή «θηρεύοντας» τον Χόκινγκ) και υπότιτλο “The Selling of a Scientific Celebrity” (Η πώληση μιας επιστημονικής διασημότητας), το κοινό προτιμά να διατηρεί μια μυθική εικόνα για τόσο επιφανή ΑμεΑ παρά να κάτσει να αναλογιστεί την ανθρώπινη τους διάσταση ή την καθημερινή πολυπλοκότητα της ύπαρξής τους. 

Εύκολη η αναλογία και η σύνδεση ίσως, το μυαλό μου όμως πήγε στην περίπτωση του Στέλιου Κυμπουρόπουλου και την πρόσφατη ψήφο του στο ευρωκοινοβούλιο η οποία είχε (δικαίως) ερμηνευτεί ως θέση κατά του γυναικείου δικαιώματος στις αμβλώσεις. Ήταν εντυπωσιακό πάντως το πόσοι άνθρωποι υπερασπίστηκαν με θέρμη την επιλογή του αυτή με απόλυτο κριτήριο την ιδιότητά του ως επιφανούς ΑμεΑ που έχει κάνει τόσες γενναίες και ηρωικές υπερβάσεις στην ζωή του και έχει δικαίωμα ακόμα και σε ιδιοσυγκρασιακές θέσεις και όχι ως πολιτικού προσώπου που με την ψήφο του υπονόμευσε την φιλελεύθερη αντίληψη την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Όχι μόνο ως ευρωβουλευτής αλλά ως επιστήμονας που οφείλει να αντιστέκεται στην λαίλαπα του νέου σκοταδισμού και ως ΑμεΑ που, όπως έχει δηλώσει κι ο ίδιος, βάζει πάνω απ’ όλα την ιδέα και την φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης.

Πηγή: lifo.gr ,

Δημήτρης Πολιτάκης

• Ετικέτες ΑΜΕΑ, Στίβεν Χόκινγκ