Τόσα πολλά για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία. Αν έχω το δικαίωμα να παίρνω επίδομα αναπηρίας. Αν έχω το δικαίωμα να παρκάρω στις ειδικά σημασμένες θέσεις πάρκινγκ. Αν έχω το δικαίωμα να καταγγείλω κάποιον που μου αφαιρεί αυτό το δικαίωμα. Αν έχω δικαίωμα στην ίση μεταχείριση. Αν έχω δικαίωμα στην εργασία. Αν έχω δικαίωμα να χρησιμοποιήσω τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Να ταξιδέψω, να πάω διακοπές, να μείνω σε προσβάσιμο κατάλυμα, να χαμογελάσω στις φωτογραφίες. Να ερωτευτώ, να δημιουργήσω σχέσεις και να αποκτήσω οικογένεια. Να έχω χρήματα, να κινούμαι ανεξάρτητος, να αγοράσω σπίτι. Να ντυθώ όπως μου αρέσει, να κουρευτώ όπως γουστάρω, να φιλήσω όποιον και όποια θέλω.
Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες σειρές για τα δικαιώματα των ΑμεΑ. Τι δικαιούνται και τι όχι. Γιατί υπάρχουν και αυτά που δεν δικαιούνται. Να οδηγούν επικίνδυνα, να βιαιοπραγούν, να κλέβουν, να καταστρέφουν. Να κάνουν bullying σε τρίτους, να κλείνουν το δρόμο για να μη περάσεις. Να σε κοιτούν με οίκτο, να σε λυπούνται, να κάνουν ότι δε σε βλέπουν σαν να μην υπάρχεις.
Αυτά τα όχι όμως όσο ισχύουν για όσους έχουν κάποια μορφή αναπηρίας, ισχύουν και με το παραπάνω και για τους λεγόμενους φυσιολογικούς ανθρώπους. Γιατί συνήθως οι φυσιολογικοί δυσκολεύουν ή καταστρέφουν τις ζωές των άλλων. Αυτοί οι νορμάλ άνθρωποι που δεν σταματούν σε διαβάσεις και κόκκινα φανάρια. Που σου κλέβουν τη θέση πάρκινγκ. Που όταν ήταν παιδιά εκφόβιζαν άλλα παιδιά. Τώρα που μεγάλωσαν είναι φυσιολογικά ανόητοι(για να μην εκφραστώ πιο βαριά).
Ποιος κρίνει τι είναι φυσιολογικό;
Το σύνολο της κοινωνίας μας. Ποιος παραβατεί πάνω στο μη φυσιολογικό; Το μεγαλύτερο κομμάτι των νορμάλ ανθρώπων. Αντιλαμβάνεσαι την αντίφαση σε αυτό που συμβαίνει; Αυτός που θέλει να ονομάζει τον εαυτό του φυσιολογικό άτομο, προβαίνει σε όλα όσα αποδεικνύουν ότι είναι το αντίθετο.
Όταν κοιτάς με οίκτο κάποιον με αμαξίδιο στην παραλία, δεν είναι φυσιολογικό. Όταν του μπλοκάρεις την είσοδο, το πεζοδρόμιο, την πόρτα του, τη ράμπα του. Εσύ που δεν σταματάς σε καμία διάβαση, οδηγείς με 150χλμ από μαγκιά, κορνάρεις σαν μωρό που παίζει με τα παιχνίδια του. Συμπεριφέρεσαι τόσο ανόητα και απαιτείς σεβασμό;
Πώς να σε σεβαστώ όταν τα θες όλα στο πιάτο; Θες όλα να γίνονται με τον δικό σου τρόπο, στον δικό σου χρόνο και όπως επιθυμείς. Εκτός από εγωιστικό δεν είναι και φυσιολογικό. Ξέρεις ότι είσαι ένα μέλος της κοινωνίας, ένα κομμάτι αυτής της πόλης, της χώρας, του πλανήτη. Και η μόνη διαφορά που κάνεις, είναι να συμπεριφέρεσαι λες και είσαι ο άρχοντας του κόσμου. Δεν είσαι, κανείς μας δεν είναι. Όσα λεφτά, κύρος ή γνωριμίες και αν διαθέτεις. Εσένα ειδικά σε αγνοώ όταν προσπαθείς να επιβάλεις το ποιος είσαι με το ζόρι.
Αν ήσουν κάποιος σημαντικός για αυτόν τον κόσμο, θα φρόντιζες να τον κάνεις καλύτερο. Κάθε ώρα, κάθε μέρα. Ειδάλλως είσαι αυτός που ζορίζει μια κοινωνία στα όρια της. Παρείσακτος μερικές φορές, δεν είσαι φυσιολογικός.
Πώς να είσαι νορμάλ όταν δεν τηρείς τα αυτονόητα;
Ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, στην κοινωνία, στον κόσμο είναι αυτονόητος. Ότι δεν χτυπάμε, τρομάζουμε, τραυματίζουμε(σωματικά ή ψυχικά) τους άλλους, είναι το λογικό. Ότι δεν χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας εις βάρος των υπολοίπων, είναι το φυσιολογικό. Όσο δεν πράττεις το αυτονόητο, το λογικό, τότε είσαι κάτι απερίγραπτο. Ζεις στη δική σου ψευδαίσθηση, αυτή που νομίζεις ότι είσαι καλύτερος και ανώτερος από όλους.
Η αναπηρία είναι κομμάτι αυτού του κόσμου από την αρχή της ύπαρξης του. Και δεν έπαψε ποτέ να είναι και ούτε θα πάψει. Μόνο αν η Φύση το επιλέξει θα σταματήσουμε να μην είμαστε όλοι ίδιοι. Η διαφορετικότητα θα είναι πάντα εκεί. Μέσα σε αυτήν ανήκεις και εσύ. Όμως από επιλογή σου γίνεσαι ο κακός της ιστορίας. Επιλέγεις να μη δώσεις σημασία ή αξία στους άλλους. Νομίζεις ότι είσαι ανώτερος, για λόγους που εσύ επέλεξες, ώστε να δυναμώσουν το εγώ σου.
Η απόδειξη του κανονικού.
Όλοι μπροστά στην επίκτητη αναπηρία, στις ασθένειες, στις αρρώστιες, στο θάνατο είμαστε ίδιοι. Κανείς φυσιολογικός ή μη φυσιολογικός γλίτωσε από όλα αυτά. Ακόμα και αν φτάσεις μέχρι τα 100, απολογισμό θα κάνεις στο τέλος αν είσαι τυχερός και προλάβεις. Ποιος θες να είσαι εκείνη την ώρα; Αυτός που θα μετανιώσει ή αυτός που θα χαμογελάσει ευτυχισμένος;
Η αναπηρία είναι το κανονικό, η μη αναπηρία είναι επίσης το κανονικό. Το να μπορείς να ζεις τη ζωή σου όπως θες. Να διασκεδάσεις, να δημιουργήσεις, να βοηθήσεις είναι το κανονικό. Σε μια λογική κοινωνία, δεν υπάρχουν δικαιώματα των αναπήρων. Είναι φυσιολογικό να διαθέτουν κάποια βοηθήματα και υποστήριξη. Το ίδιο όπως μια γυναίκα μείνει έγκυος και χρειάζεται υποστηρικτικά μέσα. Όταν κάποιος σπάσει το πόδι του και χρησιμοποιεί αμαξίδιο για 5 μήνες.
Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι.
Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας μπορεί να ζήσουμε την ανατροπή. Να αλλάξουν όλα όπως τα ξέρουμε και να βιώσουμε το πώς είναι να είσαι έρμαιο της κατ’ άλλα φυσιολογικής κοινωνίας μας. Τότε θα θες και εσύ ελεύθερη τη ράμπα, θα θες να βγεις από το σπίτι σου, να ταξιδέψεις, να πας σινεμά, θέατρο, μια βόλτα. Θα θες και εσύ οι ειδήσεις στην τηλεόραση, οι ταινίες, οι σειρές να είναι προσβάσιμες σε όλους. Να έχεις την επιλογή της νοηματικής, της χρήσης βοηθημάτων, την χρήση της νέας τεχνολογίας.
Θα εύχεσαι να ανακαλυφθεί μια θεραπεία. Να εφευρεθεί μια συσκευή που θα σε βοηθά να βλέπεις, να ακούς, να κατανοείς, να επικοινωνείς. Θα αναρωτιέσαι, για το πώς γίνεται οι άλλοι να μη σε σέβονται; Πως γίνεται να σε αγνοούν αφού είσαι δίπλα τους, μπροστά τους; Πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι χρειάζεσαι τον ανελκυστήρα, τη ράμπα, το βοήθημα που θα κάνει τη ζωή σου λίγο πιο εύκολη; Τότε όλα τα παραπάνω θα γίνουν τα δικά σου φυσιολογικά και αυτονόητα.
Το θέμα δεν είναι να φτάσεις να τα χρειαστείς αλλά να υπάρχουν ήδη διαθέσιμα. Το βασικό είναι να κατανοήσεις πως η αναπηρία είναι κάτι το φυσιολογικό και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο δικαίωμα. Μαζί, ενωμένες λέξεις. Κάποια στιγμή να σταματήσουμε να χτίζουμε δικαιώματα και νομοθεσίες. Αλλά να κρατάμε τις ισορροπίες σε ένα κόσμο που ανήκει σε όλους μας, ίσα και ισότιμα.
Πηγή: newsitamea.gr
Αφήστε μια απάντηση