Με δύναμη και θάρρος «οπλίζει» η περιπέτεια του μικρού Γιάννη που επέστρεψε στο Ρέθυμνο νικητής μετά την δύσκολη επέμβαση στην οποία υπεβλήθη και την οποία αντιμετώπισε γενναία, δείχνοντας για μια ακόμη φορά τα αποθέματα ψυχικής δύναμης που έχουν οι μικροί μαχητές της ζωής, που δεν είναι άλλοι από τα παιδιά με αναπηρία.
Πρόκειται για παιδιά που μαζί με τις οικογένειές τους με ελάχιστη κρατική υποστήριξη δίνουν το δικό τους καθημερινό αγώνα και καταφέρνουν να βγουν νικητές μέσα από τις δυσκολίες που συναντούν, παρ όλο που η κρατική μέριμνα δεν διευκολύνει την προσπάθεια και τον αγώνα τους.
Στην περίπτωση του μικρού Γιάννη Τσουντάνη, που χρειάστηκε να πραγματοποιήσει μια δύσκολη και σοβαρή επέμβαση στην σπονδυλική στήλη, στήριγμα υπήρξε η οικογένεια Βαρδινογιάννη που μερίμνησε προκειμένου να μπορέσει να πραγματοποιήσει την επέμβαση στο Νοσοκομείο Metropolitan υπό την ιατρική φροντίδα κορυφαίων γιατρών της ειδικότητας.
ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΡΔΗ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ
Οι γονείς του Γιάννη, Γαβριήλ Τσουντάνης και Βασιλική Δεβεράκη, εξέδωσαν ευχαριστήριο στο οποίο ευχαρίστησαν την οικογένεια Βαρδινογιάννη για την στήριξη παρ όλο που δεν τους γνώριζαν προσωπικά ενώ ταυτόχρονα μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον, όπως επεσήμανε ο κος Τσουντάνης, από τον ίδιο τον Βαρδή Βαρδινογιάννη για την πορεία και εξέλιξη της υγείας του μικρού Γιάννη, κάτι για το οποίο η οικογένεια όπως τόνισε ο κος Τσουντάνης εκφράζει την ευγνωμοσύνη της. Μιλώντας στο ρ/φ ο Γαβριήλ Τσουντάνης τόνισε συγκεκριμένα: «Για τον κο Βαρδινογιάννη θέλω να πω, γιατί δεν μας γνωρίζει προσωπικά, ότι είμαι ευγνώμων για όλα. Μου μετέφεραν το πόσες φορές ρωτούσε ο ίδιος ο κος Βαρδής για τον Γιαννάκη πως είναι, πως πηγαίνει το «χωριανάκι» του όπως έλεγε και αν είναι όλα καλά. Δεν είναι λοιπόν μόνο η οικονομική βοήθεια, είναι και η άλλη στήριξη που βλέπεις από δίπλα και σου δίνει μια άλλη αίσθηση βοήθειας και στήριξης».
Ο κος Τσουντάνης αναφέρθηκε ιδιαίτερα και στην στήριξη του Δημάρχου Ρεθύμνης Γιώργη Μαρινάκη, του ιατρού Πολυχρόνη Δασκαλάκη και της διευθύντριας του ειδικού δημοτικού Μάχης Κασπίρη που στάθηκαν δίπλα στο Γιάννη και την οικογένεια. Μάλιστα, όπως επεσήμανε ο κος Τσουντάνης: «Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τη συνεννόηση γιατί εσύ πρέπει να ασχοληθείς με το παιδί και είναι δίπλα σου σε στηρίζουν και κάνουν την επικοινωνία. Αυτό το μήνα αυτοί ήταν οι άνθρωποί μας».
«Πρέπει και χρειάζεται να μαθαίνουμε να ζούμε με ανθρώπους με ιδιαιτερότητες»
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλούν τα λόγια του Γαβριήλ Τσουντάνη περιγράφοντας την καθημερινή πραγματικότητα των παιδιών και των οικογενειών ΑμεΑ, που καταφέρνουν να ανταπεξέρχονται στις αυξημένες απαιτήσεις με προσωπικό αγώνα και την ευαισθησία ανθρώπων και της τοπικής κοινωνίας, αλλά ελάχιστη κρατική μέριμνα στο πρακτικό κυρίως σκέλος. Συγκινεί μάλιστα περιγράφοντας την ιστορία του μικρού Γιάννη και εξηγεί: «Όταν γεννήθηκε ο Γιάννης καταλάβαμε ότι γεννιούνται παιδιά διαφορετικά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρεις μια γρήγορη απόφαση, να αλλάξεις κάποια πράγματα στο μυαλό σου και να συνειδητοποιήσεις ότι εδώ χρειάζεται μια επιπλέον φροντίδα και μια επιπλέον έγνοια. Αποφασίσαμε αμέσως ότι το ότι ο Γιάννης είναι διαφορετικός δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αλλάξουμε τις συνήθειές μας ή ότι θα πρέπει ο Γιάννης να αντιμετωπιστεί διαφορετικά. Ο Γιάννης πάντα ήταν μαζί μας, άλλωστε τον έχουν γνωρίσει οι περισσότεροι από εμάς, ήταν πάντα και παντού μαζί μας με τις δυσκολίες του. Αυτό μας ώθησε στο ότι ο Γιάννης και ο κάθε Γιάννης πρέπει να φαίνονται για να μαθαίνουμε να ζούμε με ανθρώπους με ιδιαιτερότητες. Έτσι πρέπει και χρειάζεται».
«Μονόδρομος να πράξεις με έναν τρόπο της …επόμενης σκέψης»
Όπως τόνισε ο ίδιος οι οικογένειες με παιδιά με ιδιαιτερότητες στρέφουν την σκέψη τους στην επόμενη ημέρα έτσι ώστε να ανταπεξέλθουν με δύναμη και πείσμα όπως ακριβώς τους διδάσκουν και τα ίδια τα παιδιά τους, οι μικροί μαχητές από την πρώτη ημέρα. «Πρέπει να σκεφτείς πως είναι μονόδρομος να πράξεις με έναν τρόπο της επόμενης σκέψης. Η δύναμη που έχεις και πρέπει να εφοδιαστείς με αυτήν ήρθε για εμάς από τον ίδιο τον Γιάννη, με τη δύναμη και το πείσμα του και μας ώθησε και εμάς» ανέφερε ο ίδιος.
Οι δυσκολίες, όπως τόνισε ο κος Τσουντάνης είναι συχνές ωστόσο είναι απαραίτητο για κάθε οικογένεια «να τις ξεπερνά και να κοιτάει μπροστά» όπως ανέφερε στέλνοντας ένα μήνυμα δύναμης και ελπίδας. Ο ίδιος δεν παρέλειψε να αναφέρει: «Περάσαμε δύσκολες φάσεις. Κάτι που ίσως να μην το καταλαβαίνει κάποιος εύκολα, όπως για παράδειγμα να κάτσουμε κάπου και να κοιτάνε επίμονα από δίπλα τον Γιάννη ή να αρχίσει να κλαίει ο Γιάννης αδικαιολόγητα και να δυσφορούν οι διπλανοί. Τα περάσαμε και αυτά και σε μια πιο μικρή κοινωνία όπως αυτή του Ρεθύμνου είναι πάντα λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα, όμως μετά από τόσα χρόνια και όσα γίνονται έχει ξεπεραστεί σε εμάς ο κοινωνικός φόβος, τι θα πουν για εμάς ή για το παιδάκι. Όλα αυτά τα έχουμε ξεπεράσει τελείως, τα έχουμε αφήσει στην άκρη. Πρέπει να κοιτάς μπροστά χωρίς αυτά».
«Μια οικογένεια που έχει ένα άτομο ΑμεΑ, είναι όλη η οικογένεια ΑμεΑ»
Στο ερώτημα πάντως για την κρατική μέριμνα που υπάρχει για τα παιδιά με αναπηρία, ο κος Τσουντάνης επεσήμανε χαρακτηριστικά: «Πρέπει να καταλάβει η κοινωνία και αν το καταλάβει η κοινωνία θα το καταλάβουν και οι πιο πάνω, οι φορείς, η κυβέρνηση και οι νομοθέτες ότι μια οικογένεια που έχει ένα άτομο ΑμεΑ είναι όλη η οικογένεια ΑμεΑ αυτόματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα με ό,τι αυτό σημαίνει». Επιπλέον πρόσθεσε: «Πολλές φορές έχουμε βρεθεί εκτεθειμένοι από το κράτος όχι μόνο γιατί δεν πληρώνει κάτι αλλά ακόμη και τις φορές που καθυστερεί να πληρώσει, όπως είναι οι θεραπείες. Ακόμη και η καθυστέρηση στα χρήματα που πληρώνουμε για τις θεραπείες κάθε μήνα για τα παιδιά μας- γιατί αυτό είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο κάνουν με λογοθεραπείες, εργοθεραπείες και άλλες θεραπείες. Όλα αυτά όταν καθυστερούν να πληρωθούν, καθυστερούμε στη συνέχεια και εμείς τους θεραπευτές και είναι μετά ένας φαύλος κύκλος δύσκολος».
Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ, ΤΟ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΡΡΩΣΗ
Ο κος Τσουντάνης μίλησε και για την σοβαρή επέμβαση στην οποία υπεβλήθη ο μικρός Γιάννης, μια επέμβαση καθοριστική για το μέλλον και την ποιότητα ζωής του που έγινε με επιτυχία και πλέον ο Γιάννη βρίσκεται στο στάδιο της ανάρρωσης.
Ο ίδιος υπογράμμισε: «Η σκολίωση του Γιάννη ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη σκολίωση, έσκυβε πάρα πολύ. Όταν φτάσαμε να κάνουμε τον προεγχειριτικό έλεγχο μας είπαν ότι με το σκύψιμο στη δεξιά πλευρά, τα πλευρά είχαν σπρώξει τα όργανα προς τα μέσα και είχαν αλλάξει διάταξη. Αυτό ήταν πολύ άσχημο διότι δυσλειτουργούσαν όργανα, όπως ο δεξιός πνεύμονας και δεν το είχαμε καταλάβει. Όταν φτάσαμε στο χειρουργείο είδαμε ότι υπήρχε σοβαρό πρόβλημα και ευτυχώς ο χρόνος ήταν πολύ καλός και φτάσαμε έγκαιρα. Πήγαμε στο Metropolitan, πάντα με τη βοήθεια του κου Βαρδή Βαρδινογιάννη γιατί έτσι φτάσαμε εκεί. Εκεί βρήκαμε τον κο Μάριο Λυκίσσα έναν εξαιρετικό ορθοπεδικό ο οποίος εξειδικεύεται στη ρομποτική χειρουργική για τη σπονδυλική στήλη. Κάναμε το χειρουργείο και ο Γιάννης από τις 105 μοίρες περίπου ήρθε στις 20 μοίρες, δηλαδή είναι ίσιος όσο και η δική μας πλάτη και τα όργανα αρχίζουν σιγά σιγά να παίρνουν τη θέση τους. Ζοριστήκαμε, δεν ήταν εύκολο, διότι ήταν 9,5 ώρες χειρουργείο και ήταν περίπου δέκα ημέρες στην εντατική αλλά το θετικό είναι ότι είμαστε σπίτι μας και έχουν πάει όλα καλά».
Όπως εξήγησε ο κος Τσουντάνης χωρίς την υποστήριξη του Βαρδή Βαρδινογιάννη δεν είναι βέβαιο ότι η εγχείρηση θα μπορούσε λόγω της σοβαρότητάς της να πραγματοποιηθεί και επεσήμανε: «Λυπάμαι που θα το πω άλλα την επέμβαση αυτή περιμέναμε να την κάνουμε ένα χρόνο τώρα. Οφείλω να πω ότι και η πανδημία μας έκλεισε τα χειρουργεία, έπαιξε και αυτό το ρόλο του. Δεν γνωρίζω όμως αν οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία στα οποία είχαμε απευθυνθεί, ίσως λόγω πολυπλοκότητας της επέμβασης να μην ήθελαν να την αναλάβουν, οπότε τελικά το ιδιωτικό νοσοκομείο να ήταν μονόδρομος με τη στήριξη του κου Βαρδινογιάννη».
Πλέον, ο μικρός Γιάννης αναρρώνει κάνοντας φυσικοθεραπείες και υπάρχει αισιοδοξία πως σύντομα θα επανέλθει πλήρως από την δύσκολη επέμβαση. Άλλωστε όπως επεσήμανε ο κος Τσουντάνης η επόμενη ημέρα «στα παιδιά με αναπηρία και τους γονείς τους πρέπει να είναι αισιόδοξη, έτσι το βλέπω εγώ, πάντα κάποιος βοηθάει και πάντα υπάρχει ελπίδα».
Πηγή: goodnet.gr
Αφήστε μια απάντηση