Το ταξίδι μου στον αυτισμό ή πώς σταμάτησα να προσπαθώ να «ταιριάξω»

Συντάκτης: Χωρίς σχόλια Μοιραστείτε το:

Το όνομά μου είναι Ελοΐζ και είμαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα: φοιτήτρια στην Οξφόρδη, δασκάλα, κωπηλάτρια, φεμινίστρια, εγγονή, αδελφή, κόρη, φίλη. Είμαι επίσης αυτιστική.

Διαγνώσθηκα πριν από αρκετά χρόνια, σε ηλικία 27 ετών. Όμως, κοιτώντας πίσω, τα σημάδια ήταν πάντα εκεί. Ανέκαθεν είχα έντονα «ειδικά ενδιαφέροντα», που αποτελούσαν κάτι ανάμεσα σε πάθος και εμμονή. Για παράδειγμα, ως παιδί, είχα εμμονή με τη συλλογή κουκλών Barbie, όχι για να παίζω με αυτές, αλλά για να δημιουργήσω το «τέλειο» σπίτι της Barbie, πλήρως εξοπλισμένο με έπιπλα φτιαγμένα από χαρτονένια κουτιά δημητριακών και άφθονες ποσότητες κόλλας και γκλίτερ. Οι περισσότεροι νευροτυπικοί (σ.σ.: μη αυτιστικοί) άνθρωποι έχουν τα αγαπημένα τους ενδιαφέροντα, αλλά τα δικά τους μοιάζουν περισσότερο με τα χόμπι, τα οποία μπορούν να μπουν στην αναμονή εάν η ζωή τους γίνει πολυάσχολη. Για τα αυτιστικά άτομα όμως, όπως είμαι εγώ, ισχύει το αντίθετο. Χρειαζόμαστε συχνά αυτά τα ειδικά ενδιαφέροντα  για να παραμείνουμε ψυχικά υγιείς, σε έναν κόσμο που μπορεί να είναι τόσο περίπλοκος – αυτά τα ενδιαφέροντα μπορούν και μας παρέχουν προβλεψιμότητα, εστίαση και μεγάλη ανταμοιβή.

Συχνά οι αυτιστικοί άνθρωποι μαθαίνουμε τους κοινωνικούς κανόνες από τα βιβλία, τις ταινίες και την παρακολούθηση των δικών μας ανθρώπων

Από τότε, το ενδιαφέρον μου για τους πλαστικούς ανθρώπους έχει μεταμορφωθεί σε λατρεία για την κατανόηση των πραγματικών ανθρώπων. Σήμερα αισθάνομαι πολύ τυχερή που σπουδάζω ψυχολογία ως μέρος του διδακτορικού μου. Ένα άλλο από τα ειδικά μου ενδιαφέροντα είναι η λογοτεχνία. Από τότε που ήμουν μικρή, διαβάζω αχόρταγα. Αυτό που βρήκα πιο δελεαστικό στη λογοτεχνία ήταν η δυνατότητα εκμάθησης των κοινωνικών κανόνων, των προσδοκιών, του τρόπου αντιμετώπισης των προκλήσεων και πολλά άλλα, όλα από την άνεση της πολυθρόνας μου, χωρίς να διατρέχω τον κίνδυνο να πω το λάθος πράγμα ή να κάνω ένα λάθος. Και πάλι, αυτό είναι χαρακτηριστικό για πολλούς αυτιστικούς ανθρώπους, ιδιαίτερα για τις γυναίκες αλλά και για πολλούς άνδρες, που μαθαίνουν για την κοινωνία μέσα από αναζητήσεις όπως είναι η ανάγνωση λογοτεχνίας, αλλά και βλέποντας σαπουνόπερες, ταινίες και παρακολουθώντας προσεκτικά τους κοντινούς μας ανθρώπους. Στη συνέχεια, χρησιμοποιούμε αυτό που έχουμε μάθει σε κοινωνικές καταστάσεις, για να «καμουφλάρουμε» την έλλειψη κοινωνικού μας ένστικτου και να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τους κοινωνικούς κανόνες που ισχύουν στη συγκεκριμένη κατάσταση.

Με την εφηβεία ήρθε το μπούλινγκ

Δυστυχώς, η εμβύθισή μου στη λογοτεχνία δεν με εξόπλισε με όλη την κατανόηση και τις δεξιότητες που χρειαζόμουν για να αντιμετωπίσω τους σύνθετους κοινωνικούς κανόνες της εφηβικής ζωής.

Στο σχολείο, δεν καταλάβαινα πώς να σκύβω το κεφάλι για να αποφεύγω τα προβλήματα

Όταν έγινα 13 και προχώρησα στις ανώτερες τάξεις του σχολείου, τότε ήταν που τα πράγματα πήγαν στραβά για μένα. Δεν καταλάβαινα τους κοινωνικούς κανόνες στον τεράστιο συμπαγή μονόλιθο που έγινε η κόλασή μου και άρχισα να γίνομαι θύμα πολύ άσχημου μπούλινγκ. Για παράδειγμα, όταν μια φορά ένα κορίτσι με έφτυσε στον διάδρομο, την ίδια στιγμή την ενημέρωσα ότι το φτύσιμο κάποιου θεωρείται αδίκημα επίθεσης, στο πλαίσιο του νόμου περί ποινικής δικαιοσύνης. Αυτό προκάλεσε πολύ γέλιο στο κορίτσι και τους φίλους της, καταφέρνοντας μόνο να κλιμακώσει την κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι θα τους αποθάρρυνε, αλλά κοιτώντας πίσω συνειδητοποιώ ότι δεν καταλάβαινα πώς να «κρατήσω το κεφάλι μου σκυφτό» και να αποφύγω τα προβλήματα.

Το μπούλινγκ με έκανε πολύ νευρική και ανήσυχη· αισθανόμουν συνεχώς ότι οι μπούληδες θα έβγαιναν από την ντουλάπα μου για να με εκφοβίσουν. Δεν έβγαινα έξω σε δημόσια μέρη αν μπορούσα να το αποφύγω, και οι εφιάλτες κατέτρεχαν τον ύπνο μου.

Οι αυτιστικοί είναι σαν τους τετράγωνους πίρους: προσπαθώντας να τους καρφώσεις σε μια στρογγυλή τρύπα, τους καταστρέφεις

Ο Αμερικανός συγγραφέας Πολ Κόλινς, ο γιος του οποίου είναι αυτιστικός, έγραψε στο Not Even Wrong: Adventures in Autism– Στο amazon (2004) ότι: «Οι αυτιστικοί είναι σαν τους τετράγωνους πίρους, και το πρόβλημα δεν είναι πως είναι δύσκολη δουλειά να καρφώσεις έναν τετράγωνο πίρο σε μια στρογγυλή τρύπα. Είναι ότι καταστρέφεις τον πίρο». Μπορώ να πω από την δική μου εμπειρία ότι η κοινωνική πίεση του μεγαλώματος μπορεί να δημιουργήσει ένα τοξικό περιβάλλον για τους αυτιστικούς, καθώς είμαστε αναγκασμένοι να συμμορφωνόμαστε με τους κανόνες, ή διαφορετικά να ξεχωρίζουμε και να διακινδυνεύουμε τον εκφοβισμό και το τραύμα -Traumatic Childhood Events and Autism Spectrum Disorder | SpringerLink.

Βρίσκω τη διανοητική μου γωνίτσα

Με τη στερνή μου γνώση, συνειδητοποιώ ότι το επόμενο προειδοποιητικό σημάδι πως ήμουν αυτιστική ήταν η πρώτη μου εμπειρία στο πανεπιστήμιο, σε ένα μέρος που θα ήθελα να ξεχάσω, όπου πήγα για να σπουδάσω αγγλική λογοτεχνία. Έφτασα με ένα αυτοκίνητο γεμάτο από βιβλία και σοκαρίστηκα στη θέα του ατόμου που πάρκαρε δίπλα μας, που ξεφόρτωνε κιβώτια αλκοόλ. Πάλεψα πολύ με την κοινωνική πλευρά του πανεπιστημίου, συμπεριλαμβανομένων των θορυβωδών μπαρ και κλαμπ, τα οποία έπληξαν τις αισθήσεις μου και έκαναν τα αυτιά μου να βουίζουν για αρκετές ημέρες μετά. Έφυγα μετά από δύο εξάμηνα.

Στο πανεπιστήμιο έμαθα πως οι αυτιστικοί άνθρωποι, όπως οι ορχιδέες, μπορούμε να ανθίσουμε σε ένα περιβάλλον που μας ταιριάζει

Μετά από μερικά χρόνια προσπάθησα ξανά, αυτή τη φορά για να μελετήσω πειραματική ψυχολογία στην Οξφόρδη. Ήταν υπέροχο να αισθάνομαι πνευματική διέγερση από το θέμα του ανθρώπινου νου και μπορούσα να δουλεύω με πάθος όλες τις ώρες και να αποφεύγω το κλάμπινγκ και τις πιο κοινωνικά σαρωτικές πτυχές του πανεπιστημίου χωρίς κανένας να το θεωρεί περίεργο. Είχα βρει τη διανοητική μου γωνίτσα: θα μπορούσα να κυνηγήσω το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μου –τους ανθρώπους– και βρήκα ακόμη και ένα νέο ιδιαίτερο ενδιαφέρον: την κωπηλασία. Ο νευροτυπικός κόσμος μπορεί να γίνει δυσάρεστος, αλλά έμαθα στην Οξφόρδη ότι οι αυτιστικοί άνθρωποι, όπως οι ορχιδέες, μπορούμε να ανθίσουμε σε ένα περιβάλλον που μας ταιριάζει. Για παράδειγμα, γνωρίζω έναν επιτυχημένο αυτιστικό άνδρα που αγαπά τα επιτραπέζια και εργάζεται σε ένα καφέ με τέτοια. Θα ήθελα να πιστέψω ότι υπάρχει μια θέση εκεί έξω για κάθε αυτιστικό άτομο, ακόμα κι αν μπορεί να απαιτεί λίγη κατανόηση από τους άλλους και κάποιες ρυθμίσεις, όπως η αφαίρεση των λαμπερών φώτων για να μειωθεί η αισθητηριακή υπερφόρτωση.

Τα κακά πράγματα συμβαίνουν απροσδόκητα

Σε αυτό το στάδιο, η ψυχική μου υγεία ήταν η καλύτερη που είχα τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, τα κακά πράγματα μπορεί να συμβούν απροσδόκητα. Περπατούσα στη γέφυρα Μώντλεν στην Οξφόρδη με την καλή μου φίλη Τες το 2012. Ήμασταν ξέγνοιαστες, μιλούσαμε για το διάλειμμα ενός χρόνου που θα κάναμε μαζί μετά τις σπουδές και απολαμβάναμε τον ήλιο. Ένας άνθρωπος περνώντας από κοντά μας ξαφνικά πήδηξε κι έβαλε τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου και προσπάθησε να με πνίξει. Αγωνίστηκα και τελικά απομακρύνθηκα. Σκεφτόμουν πόσο περίεργο ήταν ότι αυτό το φοβερό πράγμα είχε συμβεί και παρόλα αυτά είχα τις αισθήσεις μου και ανέπνεα. Τίποτα δεν άλλαξε, αλλά και όλα είχαν αλλάξει.

Μετά την επίθεση, εμφανίστηκαν ξανά τα προβλήματα ψυχικής υγείας της νιότης μου. Γινόμουν όλο και χειρότερα. Ήμουν ανήσυχη, εμμονική, καταθλιπτική και άρχισα να κάνω σκέψεις περί αυτοκτονίας. Ο κόσμος με έπνιγε, απλά το να είμαι, και δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω.

Διοχέτευσα την ενέργειά μου στις σπουδές για να κρύψω την αυξανόμενη δυστυχία μου, αλλά το στρες σκαρφάλωνε στα ύψη

Διοχέτευσα την περιορισμένη πνευματική μου ενέργεια στις ακαδημαϊκές μου σπουδές, για να κρύψω την αυξανόμενη δυστυχία μου και κέρδισα μια ανταγωνιστική υποτροφία για να ξεκινήσω ένα διδακτορικό στην Οξφόρδη. Αλλά εξακολουθούσα να αισθάνομαι «διαφορετικά» και ποτέ δεν αντιμετώπισα πραγματικά τα προβλήματα ψυχικής υγείας μου. Το στρες σκαρφάλωνε στα ύψη. Σε μια απελπιστική στιγμή, μπήκα στο διαδίκτυο και αγόρασα κάθε βιβλίο αυτοβοήθειας που μπορούσα να βρω. Πέρασα μια εβδομάδα κουλουριασμένη στο δωμάτιό μου, προσπαθώντας να θεραπεύσω τον εαυτό μου μέσω της εκπαίδευσης. Όταν με χτύπησε κατακέφαλα η συνειδητοποίηση ότι αυτό ήταν απίθανο, έφτασα στον πάτο. Μπήκα στο νοσοκομείο, αλλά οι γιατροί διαφωνούσαν για τη διάγνωσή μου. Οι περισσότεροι παρατήρησαν ότι ένιωθαν πώς «κάτι τους ξεφεύγει».

Η αποκάλυψη στα 27: «Είσαι αυτιστική»

Τελικά, έκλεισα ραντεβού με έναν κορυφαίο ψυχίατρο της περιοχής. Πέρασα τρεις ώρες μαζί του μιλώντας σε βάθος για τη ζωή μου, την ψυχική υγεία μου και τα συναισθήματά μου περί της δικής μου διαφορετικότητας. Μετά από αυτή τη συνάντηση-μαμούθ, γύρισε και μου είπε: «Ελοΐζ, πιστεύω ότι είσαι αυτιστική». Με ενημέρωσε ότι ο αυτισμός των γυναικών είναι πιο δύσκολο να ανιχνευθεί, επειδή τείνουμε να είμαστε καλύτερες στο να «καμουφλάρουμε» τις κοινωνικές μας δυσκολίες. Ταυτόχρονα, μου εξήγησε πως η πίεση της αδιάκοπης προσπάθειας προσαρμογής στον περίγυρο μπορεί να έχει ένα κατανοητό κόστος για την ψυχική μας υγεία.

Μετά από μία συνάντηση-μαμούθ, ο ψυχίατρος γύρισε και μου είπε πως ήμουν αυτιστική – επιτέλους, κάποιος ήταν σίγουρος για κάτι

Η διάγνωση του ψυχιάτρου μου προσέφερε τεράστια ανακούφιση. Επιτέλους, κάποιος ήταν σίγουρος για κάτι – σε ένα βαθμό δεν με ενδιέφερε τι ήταν αυτό, ήθελα μόνο μιαν απάντηση. Τώρα είχα μία εξήγηση για τον λόγο που αισθανόμουν πάντα διαφορετική.

Όντας εγώ, συγκέντρωσα κάθε βιβλίο που μπορούσα να βρω για τον αυτισμό στις γυναίκες και τα διάβασα όλα. Πήγα σε συνέδρια για τον αυτισμό και τον αυτισμό στις γυναίκες και μίλησα με τους ειδικούς. Έγραψα για τις εμπειρίες μου, μίλησα με τους φίλους και την οικογένειά μου. Χρησιμοποίησα την αγάπη μου για μάθηση, προκειμένου να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου.

Ο αυτισμός με συναρπάζει για τα επιστημονικά του αινίγματα, αλλά και γιατί τον έχω ζήσει και ξέρω πώς αισθάνεσαι μέσα σε αυτόν

Τελικά επέστρεψα στη μελέτη για το διδακτορικό μου. Λατρεύω τις σπουδές μου και πιθανότατα έγιναν ένα από τα ειδικά μου ενδιαφέροντα. Ανυπομονώ για κάθε μέρα που περνώ στο εργαστήριο, είτε αναλύω δεδομένα νευροαπεικόνισης είτε γράφω ακαδημαϊκά άρθρα. Τελικά, άρχισα να εφαρμόζω την κριτική μου σκέψη στο ζήτημα του αυτισμού. Θα μπορούσατε να πείτε ότι έχει γίνει ένα από τα ειδικά μου ενδιαφέροντα. Συλλογίζομαι για τη δική μου κατάσταση με στόχο να βοηθήσω άλλους όπως και εγώ. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στο παρελθόν και να αντισταθμίσω όλες τις κακές εμπειρίες που είχα. Αλλά μπορώ να τις χρησιμοποιήσω για να με βοηθήσω ώστε να βοηθήσω άλλους.

Ο αυτισμός με συναρπάζει για τα επιστημονικά του αινίγματα, αλλά και επειδή τον έχω ζήσει και ξέρω πώς αισθάνεται κανείς μέσα σε αυτόν.

Από νωρίς, αισθανόμουν μια τεράστια αντίσταση στη διαφορετικότητά μου. Αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι ο στόχος είναι να γίνουμε η πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού μας, ιδιαίτερα στις σχέσεις, επειδή το μοίρασμα και η έκφραση του αληθινού μας εαυτού με τους άλλους μπορεί να αυξήσει τη δεκτικότητα, την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη. Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού μου ήταν να αποδεχθώ τον εαυτό μου με τον τρόπο που είμαι και να σταματήσω να προσπαθώ απεγνωσμένα να «ταιριάξω». Είμαι αυτή που είμαι, είμαι αυτιστική και υπερήφανη, είμαι διαφορετική και για πρώτη φορά στη ζωή μου, είμαι εντάξει με αυτό.

Η Ελοΐζ ΣταρκEloise Stark | Aeon είναι υποψήφια για διδακτορικό στην ψυχιατρική, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μπλογκάρει στο Student MindsStudent Minds και το The Mental ElfThe Mental Elf και γράφει για το The PsychologistThe Psychologist.

Πηγή: insidestory.gr

Προηγούμενο άρθρο

Αλλαγές στα διόδια: Καταργούνται οι στάσεις – Οι πληρωμές θα γίνονται ηλεκτρονικά

Επόμενο άρθρο

Θα κολλήσω γρίπη με μια χειραψία; Οι χειρουργικές μάσκες μάς προστατεύουν; – Τι λένε οι γιατροί

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Αφήστε μια απάντηση

avatar