Δύσκολη η προσβασιμότητα ατόμων με αναπηρία στις τουριστικές επιχειρήσεις

Πολλές από τις επιχειρήσεις του κλάδου δεν φαίνεται να γνωρίζουν τη νομοθεσία, ωστόσο δείχνουν διάθεση να επενδύσουν στην ανάπτυξη υποδομών ώστε να διευκολυνθεί η πρόσβαση των ΑμεΑ στους χώρους τους.

Μέτριο εμφανίζεται το επίπεδο των υποδομών προσβασιμότητας Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) στις τουριστικές επιχειρήσεις πέντε περιφερειακών ενοτήτων της βόρειας Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Σέρρες, Πέλλα και Φλώρινα), σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του έργου «ΑLTER TRIP» του προγράμματος INTERREG IPA CBC Ελλάδας- Βόρειας Μακεδονίας 2014-2020.

Ωστόσο, οι επιχειρήσεις του κλάδου (φιλοξενία, εστίαση, αθλήματα και αναψυχή) εμφανίζονται πρόθυμες να επενδύσουν στις μονάδες τους για την ευκολότερη πρόσβαση των ΑμεΑ σε αυτές, αλλά και να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους πάνω σε θέματα προσβασιμότητας, σύμφωνα με την έρευνα, που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 524 τουριστικών επιχεριήσεων στους πέντε νομούς και επιπλέον βασίστηκε σε ερωτηματολόγιο που απάντησαν 134 εξ αυτών. Τα παραπάνω επισήμανε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δρ Δημήτρης Κουρκουρίδης, εκ μέρους του Ινστιτούτου Επιχειρηματικών και Εκθεσιακών Ερευνών και Ανάπτυξης, που πραγματοποίησε την έρευνα.

Κατά τον δρα Κουρκουρίδη, σχεδόν οκτώ στις δέκα επιχειρήσεις (77%) των πέντε περιοχών σπανίως χρειάζεται να εξυπηρετήσουν κάποιο άτομο με αναπηρία ή μειωμένη κινητικότητα (π.χ., ανθρώπους με πατερίτσες), έναντι περίπου δύο στις δέκα (17%), που το κάνουν συχνά.

Πάνω από τις μισές τουριστικές επιχειρήσεις του δείγματος (ποσοστό 51%) διαθέτουν προσβάσιμη είσοδο, υπό την έννοια της ύπαρξης ράμπας για τα αναπηρικά αμαξίδια, ενώ το 6% έχει προβλέψει κάποιον άλλον τρόπο, για να διευκολύνει τα άτομα με μειωμένη κινητικότητα. Στο 66% των επιχειρήσεων υπάρχει η δυνατότητα ελεύθερης κίνησης ενός αναπηρικού αμαξιδίου. Πάντως, όπως επισημαίνει ο δρ Κουρκουρίδης, επικαλούμενος και την εμπειρία από άλλες ξενοδοχειακές μονάδες, ακόμα και όταν υπάρχουν κάποιες υποδομές προσβασιμότητας, αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως η επιχείρηση είναι προσβάσιμη και ότι ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να κινηθεί αυτόνομα στους χώρους της.

Για παράδειγμα, μπορεί να υπάρχει ράμπα που οδηγεί μέχρι και τον ανελκυστήρα, αλλά τα κουμπιά του ασανσέρ να βρίσκονται σε ύψος που δεν μπορεί να τα προσεγγίσει ένας άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο ή ενώ η είσοδος ενός εστιατορίου να είναι προσβάσιμη, το ύψος του τραπεζιού ή των καθισμάτων του να μην είναι τα ιδανικά.

Επιπλέον, σε πολλά καφέ και εστιατόρια, τα τραπεζοκαθίσματα είναι τοποθετημένα τόσο «πυκνά», ώστε ένα αμαξίδιο δεν μπορεί να κινηθεί ανάμεσά τους. Πέραν του φαινομένου των προσβάσιμων, αλλά τελικά μη προσβάσιμων -σε ορισμένες περιπτώσεις- υποδομών, πολλές είναι οι επιχειρήσεις που εξαιρούνται από τις προβλέψεις της νομοθεσίας για την προσβασιμότητα: για παράδειγμα, καταστήματα εστίασης εμβαδού κάτω των 100 τετραγωνικών μέτρων δεν υποχρεούνται να έχουν τουαλέτα για ΑμεΑ, λέει ο δρ Κουρκουρίδης, ενώ πολλές φορές ακόμα και οι υπόχρεοι δεν γνωρίζουν τη νομοθεσία (το 64% των ερωτηθέντων απάντησε πως δεν γνωρίζει τι προβλέπει ο νόμος για την προσβασιμότητα). Κι επειδή αναπηρία δεν είναι μόνο η μειωμένη κινητικότητα, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι πάνω από τις μισές επιχειρήσεις (51%) δεν γνωρίζουν αν …το ίδιο το σάιτ της επιχείρισής τους είναι προσβάσιμο, π.χ., σε άτομα με προβλήματα όρασης.

Ωστόσο, ενδιαφέρον παρουσιάζει, κατά τον δρα Κουρκουρίδη, το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες θέλουν να επενδύσουν στην προσβασιμότητα: το 26% «πολύ», το 14% «πάρα πολύ» και το 34% «μετρίως», ενώ η επιθυμία για εκπαίδευση και κατάρτιση του προσωπικού σε θέματα προσβασιμότητας είναι επίσης αυξημένη, με το 69% των ερωτηθέντων να δηλώνουν ότι θέλουν να εκπαιδεύσουν το ανθρώπινο δυναμικό τους (σήμερα, το επίπεδο γνώσης του προσωπικού των τουριστικών επιχειρήσεων για το θέμα είναι μέτρια σε ποσοστό 40%, πολύ καλή 26%, λίγο καλή 17%, καθόλου καλή 14% ή εξαιρετική 3%).

Πηγή: businessdaily.gr