H Ρένα απαντά: Είναι δυνατόν να μου λένε ότι είμαι τυχερή που είμαι ΑμεΑ;!

Κι όμως, λένε πως ζάχαρη περνάω με τα λεφτά που παίρνω και κάθομαι, ενώ αυτοί δουλεύουν και που τα έχω όλα στο χέρι γιατί είμαι καθηλωμένη. Αντε γειά, τα έπαιξα μιλάμε.

Το να είσαι ΑμεΑ δεν είναι το τέλος του κόσμου, όμως η αντιμετώπιση από τους γύρω ως προνομιούχα είναι προκλητική κι αναίσθητη…

____________

Η ιστορία της Ιουλίας όπως την ξεχώρισα σήμερα

“Τι θ’ ακούσω ακόμα από εσένα απορώ, τα περίμενα όλα, όμως όχι και αυτό”, που λέει και το γνωστό παλιό τραγούδι της Πέγκυς! Άκου Ρένα τι μου λένε φίλοι και γνωστοί ( οι περισσότεροι):  πως είμαι τυχερή που είμαι ΑμεΑ. Έλα μου; Κι όμως, λένε πως ζάχαρη περνάω με τα λεφτά που παίρνω και κάθομαι, ενώ αυτοί δουλεύουν και που τα έχω όλα στο χέρι γιατί είμαι καθηλωμένη. Αντε γειά, τα έπαιξα μιλάμε. Ρε πάτε καλά, τους λέω, που όσο και καλό να είναι το επίδομα μου για την πάθηση μου, που είναι τόσο σοβαρή και επίπονη, λίγα παίρνω. Μακάρι να δουλευα κι εγώ το 8ωράκι μου να ένιωθα διμηουργική, γιατί εδώ μιλάμε για πλήρη καθήλωση, ούτε σε καθιστή θέση μπορώ να στηριχτώ πάνω από λίγα λεπτά.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ αυτό το σκεπτικό, δεν έχει λογική αυτό που λένε! Αυτοί έχουν ζωή νταξει έρχονται να δουν κι εμένα. Να αλλάξουμε θέσεις για μια μέρα, αν γινόταν, να δούμε τι θα έλεγαν τότε.. wtf είναι τόσο δύσκολη η αγορά εργασίας εκεί έξω και τα λένε αυτά; Τα χει παίξει ο κόσμος Ρενα; Ας μου πει κι εμένα κάποιος!

ΑΠΟ ΤΗΝ – Ιουλία
______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση

Ιουλία μου, φρίκαρα με τον φιλικό σου κύκλο, τόση αναλγησία είναι κάτι το τρομακτικό και δυσοίωνο.

Το ερώτημά σου για την ανταλλαγή, εκείνοι στη θέση σου, εσύ στη δική σου, μου θύμισε μια δυστοπική ταινία από το 1996: ο Χιου Γκραντ υποδύεται έναν γιατρό, ο οποίος αντιτίθεται στην ηθική των ιατρικών θυσιών που ανακαλύπτει ότι εφαρμόζει παράνομα ένας άλλος νευροχειρουργός-ερευνητής στον τομέα της παράλυσης πάνω σε άστεγους-πειραματόζωα, τους οποίους δεν αναζητεί κανείς όταν εξαφανίζονται μισοπαράλυτοι. Όταν ο μεγαλοχειρουργός φτάνει στο σημείο μηδέν, όπου πρέπει να σωπάσει αλλά και να πείσει τον χαρακτήρα του Γκραντ ότι τον χρειάζεται στην ομάδα του, του δημιουργεί fake τετραπληγία (παράλυτος από το λαιμό και κάτω) με φάρμακα, ώστε εκείνος να κατανοήσει τι θα πει να είσαι παράλυτος… Μπορείς να καταλάβεις το ψυχολογικό αποτέλεσμα στον πρώην υγιή.

Προφανέστατα οι πάρα πολύ υγιείς και σωματικά αρτιμελείς είναι αδύνατον να μπουν στα παπούτσια σου και να κατανοήσουν τι θα πει να έχεις προβλήματα κινητικότητας. Ή και σωματικού πόνου που δεν περνάει μετά από κάποιες μέρες. Μην πάμε μακριά, όποι@ δεν έχει μπει στο νοσοκομείο, όχι πολύ, λίγες μέρες με ουροκαθετήρα και “πεταλούδα” στο χέρι, αδυνατεί να καταλάβει τι θα πει ανημπόρια. Όμως δεν είναι δουλειά μας να βάλουμε ενσυναίσθηση στο -ας το πούμε- ντουβάρι. Κοιτά το θέμα μόνο από τη δική του οπτική. Δεν ξέρει τι υπάρχει από πίσω. Ή μπορεί, ακόμη χειρότερα, να υποθέτουν ότι λέγοντάς σου αυτά τα λόγια σε “παρηγορούν” σε σύγκριση με εκείνους, ότι έχεις και πλεονεκτήματα, για να σου δώσουν…κουράγιο! Καμμιά φορά δεν υπάρχει η κατάλληλη εκπαίδευση για τέτοια κοινωνικής υφής θέματα και το πατρονάρισμα πάει σύννεφο, ίσως χωρίς κακή πρόθεση.

Η σύγχρονη αγορά εργασίας ναι, είναι εξουθενωτική, αλλά η αρτιμέλεια είναι αναντικατάστατη. Τα επιδόματα δίδονται επειδή ακόμα και σε φιλελεύθερες οικονομίες έχει σημασία να μην είναι άνθρωποι παρατημένοι στο έλεος. Χρειάζονται, δεν είναι πολυτέλεια. Το θέμα της αναπηρίας δεν αναδεικνύεται αρκετά κι είναι ένα καυτό ζήτημα που πρέπει να μπει ενεργητικότερα στη δημόσια συζήτηση. Σου εύχομαι καλή διαχείριση της πάθησής σου.

Πηγή: ampa.lifo.gr