Αυτισμός: Κάτι πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση; Απίστευτο

Συντάκτης: Χωρίς σχόλια Μοιραστείτε το:

Οι γονείς με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού δεν κρύβουν πια το πρόβλημα πίσω από κλειστές πόρτες και στρέφονται στον ακτιβισμό.

Την προσεχή Κυριακή 2 Απριλίου γιορτάζεται παγκοσμίως η Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό και για πρώτη φορά ίσως στην πορεία της Ελλάδας προς τη συμπερίληψη και την αποδοχή στη διαφορετικότητα, φαίνεται αχνό φως στο τούνελ…

Κάτι που οι γονείς με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού κι άλλες αναπηρίες δεν κρύβουν πια το πρόβλημα πίσω από κλειστές πόρτες και στρέφονται στον ακτιβισμό… Κάτι που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα «απαιτεί» την πτώση των τειχών του στίγματος και της περιθωριοποίησης γενικά…
Κάτι που πιο νέοι άνθρωποι αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης και φέρνουν εκσυγχρονιστικές ιδέες στο προσκήνιο… Και κάτι πάει να αλλάξει στη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης με τα τόσα στερεότυπα.

Οι άνθρωποι στο φάσμα του αυτισμού δεν αποτελούν μία ομοιόμορφη σε χαρακτηριστικά ομάδα ΑμεΑ. Ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει το δικό του αυτισμό. Κάποιοι οπλισμένοι από τη φύση τους με τη δυνατότητα της λεκτικής επικοινωνίας και με πολλές ασυνήθιστες δεξιότητες, όπως είναι η δυνατότητα αποστήθισης, κι άλλοι χωρίς λεκτική επικοινωνία, χωρίς δυνατότητες τυπικής αλληλεπίδρασης με τους υπόλοιπους στο περιβάλλον τους.

Όσοι είναι οι άνθρωποι με αυτισμό, νοητική υστέρηση κι άλλα σύνδρομα που εκφράζονται με δυσκολίες στην κοινωνική ένταξη και αυτοεξυπηρέτηση, τόσες είναι και οι ανάγκες τους. Οι ανάγκες των ίδιων και των φροντιστών τους που αναλαμβάνουν δυσανάλογο φορτίο ευθυνών επειδή η Πολιτεία αρνείται το δικό της.

Μία ευχάριστη έκπληξη μέσα σε αστυνομικό τμήμα: Πόσο πιθανό είναι αυτό;

Η επίσκεψή μου προ ημερών σε αστυνομικό τμήμα για να καταθέσω δικαιολογητικά για διαβατήριο είχε μία πέρα για πέρα απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη! Την προσοχή μου τράβηξε ένα περιοδικό που δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω ότι είναι έκδοση που επιμελούνται στην ΕΛ.ΑΣ. Στο εξώφυλλο ένα «χτύπημα» στα κοινωνικά θέματα ανέφερε ότι έγινε εκπαίδευση αστυνομικών για τη διαχείριση ατόμων στο φάσμα του αυτισμού… Ένιωσα πολίτης δυτικής, πολιτισμένης χώρας και χάρηκα σαν να μου έκαναν το ωραιότερο δώρο. Ακόμα κι αν δεν εκπαιδεύτηκαν όλοι, ακόμα κι αν δεν εμπέδωσαν τη γνώση όλοι, είναι μία αρχή. Κάτι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και μπράβο τους!

Το έψαξα και βρήκα μάλιστα στο διαδίκτυο και σχετική είδηση που πιθανώς ήταν ίδια με αυτή που δημοσιευόταν στο περιοδικό. Ξεχώρισα δύο παραγράφους: «Η εκπαίδευση των αστυνομικών για την ορθή αντιμετώπιση πολιτών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού είναι απαραίτητη, «ώστε να διαλυθούν τα τείχη του αποκλεισμού τους που δημιουργούνται σε μεγάλο βαθμό από τα εμπόδια της άγνοιας», επισήμανε χαρακτηριστικά ο κ. Θεοδωρικάκος. Κεντρικοί ομιλητές ήταν ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας κ. Δημήτρης Παπανικολάου (διαγνωσμένος ο ίδιος στο Φάσμα του Αυτισμού), η μητέρα αυτιστικού ενήλικα, ακτιβίστρια για τον αυτισμό και πρόεδρος της AMKE Race for Autism Gr κα. Άδα Σταματάτου και ο εργοθεραπευτής και συνιδρυτής της διαδικτυακής πλατφόρμας για την αναπηρία nevronas.gr, κ. Νίκος Παγίδας».

Έτσι εξηγείται, σκέφτηκα, καθώς ξεχώρισα στη φωτογραφία μία γνώριμη γυναικεία φιγούρα!

Κεφάλαιο Άδα Σταματάτου

Στην πολυετή ενασχόλησή μου με τα ιατρικά θέματα και αυτά που αφορούν αναπηρίες, το φαινόμενο Άδα Σταματάτου φρονώ ότι είναι μοναδικό. Μία γυναίκα δυνατή, αποφασιστική κα αξιοπρεπής, μαθαίνει σε όλους μας τι σημαίνει να έχεις ένα παιδί με βαριά μορφή αυτισμού μέσω της σελίδας στο facebook «Η ζωή μου με το Γιάννη». Η ίδια δεν έμεινε βέβαια σε αυτό, στην απλή καταγραφή της καθημερινότητάς της ως μητέρα και φροντιστής του ενήλικου πια γιου της, αλλά πέρασε και στο…παρασύνθημα που είναι να εκπαιδεύσει και εμάς όπως προσπαθεί με εκείνον!

Πώς να αναγνωρίζουμε έναν άνθρωπο με αυτισμό, πώς να μαλακώσουμε τις απόψεις και την καρδιά μας μπροστά στα ΑμεΑ χωρίς να νιώθουμε οίκτο αλλά ανάγκη για κατανόηση και συμπερίληψη. Στο έργο της αυτό «γέννησε» δύο βιβλία πραγματικά εκπαιδευτικά, το πρώτο «Η ζωή μου με το Γιάννη» και το δεύτερο που εκδόθηκε πρόσφατα, αφορά παιδιά και τιτλοφορείται «Τι έχει ο Γιάννης». Το τελευταίο αυτό πόνημα της κ. Σταματάτου προέκυψε από την ανάγκη να εξηγήσει σε μικρά παιδιά που την πλησίαζαν για να ρωτήσουν από που πηγάζει η ασυνήθιστη συμπεριφορά του 25χρονου Γιάννη της. Και η ίδια τούς «απάντησε» μέσω αυτού του βιβλίου.

TI_EXEI_O_GIANNHS.jpg

Για όποιον ενδιαφέρεται μάλιστα, θα υπάρξει μία διαδικτυακή εκδήλωση για μαθητές και εκπαιδευτικούς με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό και το νέο βιβλίο της Άδας Σταματάτου «Τι έχει ο Γιάννης;» τη προσεχή Δευτέρα 3 Απριλίου στις 8:30 το πρωί, ζωντανά από την πλατφόρμα ΖΟΟΜ των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Όπως αναφέρουν στο κάλεσμα για την εν λόγω εκδήλωση «ψάχνετε τρόπο να μιλήσετε στους μαθητές σας για τον αυτισμό και κατ’ επέκταση για την αποδοχή, τη συμπερίληψη και τον αλληλοσεβασμό; Θέλετε να τους κάνετε να συνειδητοποιήσουν ότι η διαφορετικότητα δεν είναι αδυναμία; Μπορείτε να το προσπαθήσετε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου. Τη Δευτέρα 3 Απριλίου, η συγγραφέας και ακτιβίστρια για τον αυτισμό Άδα Σταματάτου, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου Τι έχει ο Γιάννης; Μιλώντας στα παιδιά για τον αυτισμό, σας προσκαλεί σε μια συζήτηση για την κατανόηση των αυτιστικών ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα σας συστήσει τον Γιάννη και θα σας δείξει πώς συμπεριφέρεται το πρωί όταν ξυπνάει, πώς ακολουθεί ρουτίνες, τι κάνει στο σχολείο, στον δρόμο, στο εστιατόριο, πώς εκδηλώνει όσα νιώθει, πώς συμπεριφέρεται όταν συναντά τον παππού και τη γιαγιά. Μέσα από την καθημερινότητά του θα σας βοηθήσει να συνειδητοποιήσετε ότι ο αυτισμός δεν είναι παιδική αρρώστια. Δεν κολλάει όπως η ανεμοβλογιά. Θα σας κάνει να φανταστείτε τον εγκέφαλο ενός ανθρώπου με πολλά καλώδια και θα σας εξηγήσει πως στον αυτιστικό άνθρωπο κάποια καλώδια δεν μπήκαν στις σωστές πρίζες. Ελάτε να μιλήσουμε για τη συμπερίληψη των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαφορετικά».

Ένα βήμα μπροστά αλλά με βουνά μπροστά μας

Καλά κι αισιόδοξα όλα τα παραπάνω, απαραίτητη η αποδοχή από όλους μας στα ΑμεΑ αλλά αν δεν εξελιχθούμε ως Πολιτεία σε ό,τι αφορά τις παροχές, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Κι ερωτώ:

-Πότε θα έχουν όλοι οι κάτοικοι της χώρας απρόσκοπτη πρόσβαση σε οργανωμένα Κέντρα Ημέρας και Εκπαίδευσης για άτομα με αυτισμό;

– Πότε θα έχουν όλοι οι κάτοικοι της χώρας πρόσβαση σε παράλληλη στήριξη;

– Πότε θα έχουν όλοι οι κάτοικοι της χώρας πρόσβαση σε δομές υποστηριζόμενης διαβίωσης για τα ενήλικα άτομα με αυτισμό ώστε να μπορούν οι γονείς τους να γεράσουν και να πεθάνουν ήσυχοι ότι τα παιδιά τους θα ζουν αξιοπρεπώς;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλα αιτήματα από τους γονείς και φροντιστές αλλά δημοσιογραφικά αυτά προκρίνω ως τα σπουδαιότερα. Για να το θέσω κι αντίστροφα: Αν υπήρχαν εξασφαλισμένα όλα τα παραπάνω, μικρότερη ανάγκη θα είχαν την αποδοχή μας!

Πηγή: ieidiseis.gr

Προηγούμενο άρθρο

Έντερο: Ευεργετική η γυμναστική για το μικροβίωμα

Επόμενο άρθρο

Δύσκολη η προσβασιμότητα ατόμων με αναπηρία στις τουριστικές επιχειρήσεις

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Αφήστε μια απάντηση

avatar